Türkiye’nin ilk Ordinaryüs Profesör unvanını alan ve 1937 yılında Dermatolog Prof.Dr. Hulusi Behçet kendi adını verdiği ”Behçet Hastalığını’’ literatüre kazandıran keşfini yapmıştır.
Behçet hastalığı; ‘’ataklarla seyreden, tekrarlayan oral aft ve genital ülserler ile göz bulgularının yanı sıra kas-iskelet, nörolojik, solunum ve sindirim sistemi tutulumları gösteren, geniş dağılımlı bir vakülit’’ olarak tanımlanmaktadır.
Bu hastalığı kapsayan en temel özellik ise, vücuttaki tüm sistemlerde bulunan damarları iltihaplandırarak, sağlığı olumsuz etkilemesi olduğu söylenebilir. Behçet hastalığı, ataklar şeklinde yatışma ve alevlenmeler ile görülmektedir. Hastalığın tanılanmasında genellikle özel bir laboratuvar bulgusu yoktur. Dolayısıyla tanı ve tedavi işlemleri hastanın göstermiş olduğu semptomlarla eş güdümlü ilerlemektedir.
Hastalığın genel olarak ne sebepten kaynaklandığı bilinemediği için temelde hastalığın semptomları giderilmeye çalışır. Bunun içinse ilaçlı tedaviler tercih edilir.
Hastalığı takiben gelişen en ciddi problemler arasında körlük ve organ kayıpları bulunmaktadır.Bu bulgular nörolojik sistem ve sindirim sisteminde gözlenirse ölüme sebep olabilmektedir.
”Hastalığın karakteristik özellikleri ise; genetik olarak aktarılamaması ve bulaşıcı özellikte olmamasıdır.”
Behçet hastalığı Dünya üzerinde kozmopolit bir yayılışa sahip olmasına rağmen tarihi ticaret yolu olan ipek yolu kuşağında sıklıkla görülmektedir. Bu nedenle hastalığa ‘’İpek yolu hastalığı’’ da denmektedir. En sık görüldüğü ülke olarak Türkiye söylenebilir. Türkiye’de Behçet hastalığının görülme sıklığı 8-42/10.000 arasında olduğu ortaya konmuştur. Hastalık genellikle 20-35 yaş aralığında görülmektedir.
Gerektiğinde yapılabilecek tedavi yöntemleri:
- İlaçla tedavi
- Fizik tedavi
- Rehabilitasyon
- Psikolojik önlemler
- Cerrahi tedavi
-Science is Everything-
Kaynaklar
Yazarı olarak çalışmış olduğum ”Tüm Yönleriyle Nadir Hastalıklar” Kitabından yararlanmış bulunmaktayım.
